İlk kez 27 Mayıs 1995’te, gözaltında kaybolan yakınlarının akıbetini sormak için toplanan ve 737 haftadır Galatasaray Meydanı’nda eylemlerine devam eden Cumartesi Anneleri, Anneler Günü’nde Eşitlik, Adalet, Kadın Platformu için yazdı: Bizler, oğlumun katillerini affetmeye hazırım yeter ki bana kim olduğunu söylesinler, diyen Analarımızın yüreğindeki haykırışız.”
Anne olmak
Cumartesi Annesi olmak
Anne olmak toplumdaki her bir kadın bireye başka başka güzel duygular veriyor.
Gülünce kısılan gözler, belirli belirsiz gülümsemeler, ilk Anne dediği gün ki heyecan ve bunun gibi yüzlerce güzel anı biriktirirsiniz.
Zordur Anne olmak, zordur korunmasız, savunmasız bir yavruyu gözünden sakınmak.
Her ne kadar büyüseler de, onun incinmesinden korktuğunuz kadar hiç bir şeyden korkmazsınız bu hayatta.
Ve işte gün geldi gözümüzden sakındığımızı çocuğumuzu söküp aldılar bizlerden.
Bu ülkenin kolluk kuvvetinin gücünü arkasına alan “Anne sevgisinden uzak” kişiler karanlık zihniyetleri ile kıydılar evlatlarımıza.
“Vatan, millet, milliyetçilik” naralarıyla, adalete, özgür düşünceye, hakka, hukuka kurşun sıktılar.
Dokunmaya kıyamadığımız evlatlarımızı bizden kopardırlar.
Kimimiz bulduğu naaşının mezar başında ağladı, kimimiz tüm dünyayı bir mezar yeri saydı, bulamadı çünkü yavrusunun mezarını.
Hal böyleyken “bizden alabilecekleri başka bir güzellik“ kalmadığını düşünerek çıktı Galatasaray Meydanına Baba Ocak.
Oğlunun naaşını ve katillerini bulmaktan vazgeçmedi.
Bu durum Türkiye de onun gibi yavrusunu kaybetmiş binlerce Anneye ilham verdi.
27 Mayıs 1995 yılından bu yana Galatasaray Meydan’ında evladının faillerini arayan annelerin sesi bir çığ gibi büyüdü.
Tek istedikleri bir daha asla kendilerine “Anne” diyemeyecek olan evlatlarının faillerinin hukuka uygun bir biçimde yargılanması ve gereken cezaların şahıs gözetilmeden verilmesi.
700 hafta Galatasaray meydanında “Dünyanın en barışçıl” protestolarından birine imza atan bu Annelere, 700. Haftadan itibaren tam 38 hafta dır Galatasaray meydanı polis eliyle yasaklandı. Faillerin yargılanmasını istemeyen eller yıllar sonra tekrar kendini gösterdi.
Annelerin acılarına acı katan bu uygulama toplum ve kamu vicdanını derinden yaraladı.
Biz Annelerin mücadelesi gerçektir.
Bizler;
“Benim Annelik yapma hakkımı elimden alanlar yargılansın” diyen Hanife Ana’nın sesiyiz.
Bizler;
“Bir gün oğlum geri gelirde evini hatırlasın diye evimi boyatmadım” diyen Berfo Ana’nın çığlığıyız.
Bizler;
“Oğlumun katillerini affetmeye hazırım yeter ki bana kim olduğunu söylesinler” diyen Analarımızın yüreğindeki haykırışız.
Bizleri unutmayın bizler Anneleriz
“CumartesiAnneleri”
Gözaltında Kayıplara Karşı Komisyon