Depremde en az 140 kişinin yaşamını yitirdiği Antakya’daki Elit Apartmanı’nda depreme yakalanan Makbule Kartay, 6. günde enkazdan sağ çıktı. İlk gün yaşamını yitiren 4,5 aylık bebeği Mete’yi 5 gün enkaz altında kucağında taşıdı.
Enkaz altında 3 gün konuşabildiği eşi Tolga Kartay’ı (30) kaybetti. Kesilmek zorunda kalınan bacağına pansuman yapılmadığı için 12 kere ameliyat oldu, halen hastanede yatıyor. “Tanıdığım herkesi kaybettim, ne yapacağımı bilmiyorum, yaşadıklarımız unutulmasın” diyen Kartay, yaşadıklarını Cumhuriyet’e anlattı:
‘Sessizleşmeden önce vedalaştık’
Kartay’ın görsel sanatlar öğretmeni olan eşinin tayini nedeniyle 1,5 yıldır Antakya’da yaşayan çiftin dairesi 5. kattaydı. Sarsıntıya uykuda yakalandıklarını anlatan Kartay, üzerine düşen dolabın yaşam üçgeni oluşturduğunu anlattı:
“Sarsıntıya uykuda yakalandık, yatağımın yanındaki beşikten çocuğumu aldım, eşim de kapıya doğru yöneldi, sonra bina yıkılmış. Ben sadece üstüme dolap düştü sandım. O dolap bana yaşam üçgeni oluşturdu. Eşim okula başlayacağı için sabah 6.30’a alarm kurmuştu. Günlerin geçtiğini o alarmdan anlıyordum. Onunla ilk üç gün çok konuştuk. Ben onu yakınımda sanıyordum. Daha uzaktaymış. Sonrasında sayıklamaya başladı, kendisinde kalmasını sağlamaya çalıştım ama 4. gün sustu. Sessizleşmeden önce vedalaştık, helalleştik, ‘Seni çok seviyorum, sen çok iyi bir eş ve anneydin’ oldu son sözleri… Ben de aynısı söyledim. Birbirimizi çok seviyorduk. Mezarlarının belli olmasına şükrediyorum.”
“BİLİNCİM AÇIKTI MAALESEF”
Kartay’ın oğlum ise ilk gün yaşamını yitirdi. Sonra beş gün kucağındaydı:
“Artçı depremler oldukça alanım daraldı. En son beşik üstüme gelmişti. Başımı ve sağ elimi hareket ettirebiliyordum ama sol ayağımı hissedemiyordum. İlk üç gün hiçbir ses ya da girişim duymadım. 6. günde madenciler tarafından kurtarıldım. 147 saat sonra. Enkaz altında bilincim sürekli açıktı maalesef. Bu süre boyunca hiçbir şey yemedim, içmedim. Susuzluk çok zorladı. Ağlayabilmek için Tanrı’ya dua ettim. Bir damla gözümden yaş akar da dudaklarımı ıslatabilirim diye. Her yer karanlıktı. Beklemek çok zordu. Bir yerden sonra ölmek kurtuluş gibi geldi. Her anı canlı canlı yaşadım. İlk günlerde çok bağırdım, sonra sesim kısıldı. Bir tahta parçası buldum, vurdum, sesi duyarlar diye. Elimi kaldırdım hep, belki görürler ümidiyle. Çok öfkelendim enkazdayken, neden kimse bizi kurtarmaya gelmiyor diye… Çok fazla ihmal var… İlk üç gün birileri gelseydi en azından eşim şu an yaşıyor olabilirdi. O zaman her şey daha kolay olurdu benim için.
“Unutulmak istemiyoruz’
Önce Adana’ya, Çukurova Üniversitesi Balcalı Hastanesi’ne sevk edilen Kartay, orada 8 gün kaldı. Hastanede apartmandaki herkesin öldüğünü öğrenen Kartay’ın sol bacağı ampute edildi:
“Çok uzun süre ameliyat bandajımla durdum. Sonrasında pansumana gelen olmadı. Annem ve ablam yetkililere sorduğunda “Çok yoğunuz geleceğiz” yanıtı aldılar. Enkazdan kaynaklı toz topraktan ve hastanede düzenli pansuman yapılamadığı için ameliyatlı bölgede enfeksiyon oluştu. Oradan sevk edildiğim Ankara Şehir Hastanesi’nde ihmalden kaynaklı enfeksiyon nedeniyle 13 kez ameliyat oldum. 13 kez genel anestezi almak çok ağırdı. Şu an yaşıyorsam, eşime verdiğim söz için. Ölmeden önce bana yaşayacaksın diye söz verdirdi… Çünkü ben ölmeyi göze almıştım.”
Kartay seçimler nedeniyle depremin gündemden düşmesiyle ilgili endişeli:
Deprem sonrası ailelerimizde günlerce hiçbir yaşamadan aç ve soğukta bekledi. Sonrasında da yaşadıklarıma rağmen bir yetkili bile gelmedi. Ne olacağımız, ne yapacağım, nereye gideceğim her şey belirsiz. Psikolojik destek alıyorum. Protez konusu da belirsiz. Bir an önce buradan çıkmak istiyorum. Çıkınca da Balcalı Hastanesi de olmak üzere yaşadıklarımda sorumluluğu olan herkese dava açacağım. Seçim nedeniyle deprem gündemden düştü. Unutulmasını istemiyorum, istemiyoruz. Hayat plan yapmak için çok uzun değilmiş, onu anladım…”