Geçtiğimiz hafta Kongre binasına Başkan Donald Trump destekçileri tarafından düzenlenen baskının ardından Kovid-19’a yakalanan Demokrat temsilci Bonnie Watson Coleman, sığındıkları mekanda maske takmayı reddeden meslektaşlarına duyduğu öfkeyi anlatan bir yazı kaleme aldı.
Geçen gün birçok insan bana nasıl hissettiğimi sordu. Genellikle Kovid-19 teşhisine ve semptomlarıma atıfta bulunuyorlardı. Hafif bir soğuk algınlığım varmış gibi hissediyorum. Ama bundan daha da fazlası, kızgınım. Aylarca dikkatli bir şekilde kendimi izole ederek geçirdikten sonra, kaotik bir günün muhtemelen beni hasta etmesine kızgınım. Ülkemizin liderlerinden birçoğunun birkaç saat boyunca bir maskenin küçük sıkıntısıyla başa çıkmaya isteksiz olmasına kızgınım. Kongre Binası’na yapılan saldırı ve sonraki hastalığımın aynı sebebi olduğu için kızgınım. Cumhuriyetçi meslektaşlarımın gerçekleri kabul edememesine kızgınım.
Geçen hafta Washington’a yolculuğum, birkaç ay sonraki ilk seyahatimdi. Oy verirken kullandığım kart için fotoğrafımı çekmek de dahil olmak üzere başarmam gereken şeylerin bir listesi vardı. Son iki yıldır, sağ akciğerimdeki kanseri ortadan kaldırmak için yaptığım kemoterapi sonucunda o kartta tamamen saçsız görünüyordum. Düzenli olarak sosyal mesafeyi reddeden ve kuralları gizleyen bu kadar çok insan arasında bir hafta geçirme konusunda gergindim, ama 6 Ocak’ta olanların dehşetini hayal bile edemezdim.
Mümkün olduğunca izole olmak için günümün çoğunu apartmanımda geçirmeyi planladım ve oy kullanmak için Meclis katına gittim. Ancak bina, daha sonra kolluk kuvvetlerinin bir boru bombası bulduğunu öğreneceğimiz Cumhuriyetçi Ulusal Komite ile bir ara sokağı paylaşıyordu. Öğleden sonra o mekandan tahliye edildim.
Bir sonraki en iyi seçenek, güvenli mesafeyi sağlamak için personelimden sadece üçünün masalarında çalıştığı Cannon House Ofis Binasındaki ofisimdi. Ben gelmeden önce, güvenlik o binayı da boşalttı ve bizi kompleksinin koridorlarında ve kafeterya alanlarında oyalanmaya zorladı. Tahmin edebileceğiniz gibi, bir binanın tamamındaki insanları birkaç kamusal alana itmek büyük bir sosyal mesafe sağlamaz. İki kez, kongre personeli gruplarına maskelerini takmaları için uyarıda bulundum. Bu çalışanlardan bazıları bana alaycı bakışlar attı ama sonunda itaat ettiler. Daha sonra personelim ve ben, Kongre Binası’nın gidilecek en güvenli yer olacağına karar verdik, çünkü burası en güvenli ve en az kalabalık yer olacaktı.
Bundan sonra ne olduğunu herkes biliyor: Bir çete, pencereleri ve kapıları kırdı ve bir ABD Kongre Binası Polis memurunu dövüp, ardından öfkeyle saldırdı. Üyeler ve personel olarak, mümkün olabilecek her yerde koruma altına girdik, binanın her tarafındaki ofislere sığındık. Daha sonra daha güvenli bir tutma yerine taşınacağımız söylendi. “Daha güvenli” diyorum çünkü isyancılardan korunmuş olsak da, isyana ilham veren duyguları cesaretlendiren ve şimdi maske takma isteklerini görmezden gelen Kongre üyelerinin duygusuzluğundan dolayı güvende değildik. Bu üyelerin isimlerini paylaşıp paylaşmayacağım soruldu. Muhtemelen bazılarını maskeler dağıtılmaya çalışırken meslektaşım ve arkadaşım Temsilci Lisa Blunt Rochester’e güldüğünü gösteren bir videoda görmüşsünüzdür. Ama önemli olan isimleri değil.
Önemli olan, hem Kovid-19 salgını hem de 2020 seçimlerinin gidişatı hakkında gerçekler: Bir maskeyle nefes alabilirsiniz. Doktorlar bunu yıllardır yapıyor. Bazen can sıkıcı oluyor – gözlüklerim buğulanabiliyor ve makyaj ve maske taktığımda lekeli ruj buluyorum. Bu, çevremdekilerin güvenliği için ödenmesi gereken küçük bir bedel.Aslında, virüsü yayma olasılığını azaltmak için bir maskeye güvenebilirsiniz. Bunu maskenin uygulanmasını takiben havaya kaç damlacık kaçtığına dair araştırmalar ve enfeksiyon oranları kanıtlıyor.
Geçen hafta bana, başkalarına ve ülkeye olanlardan birçok Cumhuriyetçinin sorumlu olduğunu söylediğimde, söylemek istediğim şey gerçekleri kabul etmedeki temel başarısızlıkları bizi buraya getirmiş olması. Seçilmiş liderler, seçimin sonuçları gibi maskelerin etkinliği gibi gerçekleri de kabul edebilmelidir. Gerçekler sahiden önemli.Onlara saygı duyduğumuzdan emin olmak için yakında işe dönmeyi umuyorum.
*Bu yazı Washington Post’ta yayınlanmış ve Eşitlik, Adalet, Kadın Platformu için yeniden düzenlenmiştir. Bu yazıya ek olarak temsilcinin NBC’ye verdiği mülakat dinlenebilir.