Gazeteci Barçın Yinanç, 8 Mart’ta katıldığı, SES Eşitlik ve Dayanışma Derneği tarafından düzenlenen “Kadın Mentörlük Yürüyüşü”ne dair izlenimlerini yazdı: “Teoriden ziyade, pratiğe dayalı, insanların hayatına gerçek anlamda dokunan bir etkinlik.”
Cumartesi’yi çalışarak geçirmiş, haftanın yorgunluğunu atamamış olmanın verdiği hafif bir halsizlikle giriyorum Cemal Reşit Rey Salonu’na 8 Mart Pazar sabahı.
Ama o da ne. Ortalık cıvıl cıvıl; genci yaşlısı kadınların yaydığı enerjiyle silkinmemek mümkün değil. SES Eşitlik ve Dayanışma Derneği’nin düzenlediği Kadın Mentorlük Yürüyüşü için yaklaşık 300 kişi toplanmış. Çalışma yaşamında deneyim sahibi kadınlar (mentör), çalışma hayatına atılacak ya da daha yeni atılmış genç hemcinsleriyle (menti) eşleşip Şişli sokaklarında yürüyecekler.
Tanıdıklara merhaba derken; yürüyüş sonrası eve koşturup yazacağım yazı için de içerik topluyorum. Yürüyüşe katılan Danimarka Konsolosu ile konuşurken; bir yandan da “Benim menti gelmiş mi acaba?” diye düşünüyorum. Tabii ki gelmiş; ama ancak, SES başkanı Gülseren Onanç’ın konuşması başlarken buluşabiliyoruz.
“Burası çok kalabalık; benim bir yandan konuşmaları dinleyip not almam; bir iki fotoğraf çekmem, üstüne kısa video almam lazım. Senin gözün bende olsun ki; konuşmalar bitince birbirimizi bulmakta zorlanmayalım,” diyorum mentime. Bizim tanışma faslımız böyle başlıyor; vücut diliden, bakışından hissediyorum; leb demeden leblebiyi anlayacak; aynı anda iki üç iş yapmanın getirdiği hızlı akışa ayak uyduracak cinsten.
Gülseren’i yıllardır tanıyorum; pek çok kez kürsüde konuşurken izledim. İlk kez bu kadar heyecanlı görüyorum. Açılışta beni en çok etkileyenlerden biri de mor kazağıyla salondaki neredeyse tek erkek diyeceğim Şişli Belediye Başkanı oluyor. Kapalı salonlarda yapılan toplantılarda atılan nutuklardan sonra, herkesin dağılıp söylenenleri unuttuğu etkinliklerden dem vuruyor. Muammer Keskin, SES Kadın Mentörluk Yürüyüşü’nün farkını çok iyi anlamış durumda. Teoriden ziyade, pratiğe dayalı; insanların hayatına gerçek anlamda dokunan en azından dokunmaya çalışan bir etkinlik söz konusu.
Konuşmalardan sonra, mentimle bir araya gelip, “Bana iki dakika izin ver; hemen bir iki foto ve videoyu Instagram’a koyayım,” diyorum, bu etkinliğin bir an önce sosyal medyada yer alması hevesiyle.
Sonra resmen tanışıyoruz. “Birlikte yürümemiz bekleniyor. İstiyorsan, bir yere oturup da konuşabiliriz; ama doğrusu ben yürümeyi tercih ederim,” diyorum. “Ben de yürümeyi çok severim,” diyor mentim.
“Hah,” diyorum kendi kendime, “Bu kız benim kafadan.” Ve başlangıç olarak SES’in mentörlük ekibine başta Servisimin Cömert ve Ayla Sevand olmak üzere yaptıkları eşleştirme için 10 puan veriyorum.
Açık söyleyeyim, daha kurulalı altı ay olmamış bir derneğin, günü birlik bir mentörlük yürüyüşü için kendine 250 mentör, 250 menti hedefi koymasına şaşırmıştım. Sonuçta, 150’şerden 300 kişilik bir etkinlik oldu. Ben başlangıç için bu rakamı bile fazla bulmuştum. Hatta günün başında, “Acaba ilk tecrübe için 50, 100 arasıyla mı sınırlı tutsaydınız sayıyı,” bile dedim. Bir elin parmaklarını geçmeyen bir ekiple; tüm başvuruları değerlendir; doğru eşleşmeleri yap; hem de bunun derneğin ilk kamuya açık büyük etkinliği olacak şekilde yola çık… Anladım ki, ben hem Gülseren’in cesaretini ve girişiminin sınırlarını hem de Türk insanının ve özellikle de kadınının az insanla kısa zamanda çok iş yapma kabiliyetini hatırda tutmamışım.
“Ben girişimci olmak istiyorum,” dedi üniversiteden mezun olmuş ve bir arkadaşıyla yeni bir ortaklık kurmuş olan mentim. “Eyvah hayat boyu haber peşinde koştum; üstelik iş değiştirme konusunda bile çok muhafazakarım; girişimcilikten ne anlarım,” diye hayıflanıp verdiğim on puanı kırmaya hazırlanıyordum ki, geçmişteki mentörlük deneyimim geldi aklıma.
Ortadoğu Teknik Üniversitesi mezunu olarak, üniversitedeki bursiyerlerimiz için düzenlenen mentörlük programına üç yıl katıldığım için, bana yabancı olmayan bir deneyim.
Mentörlük yapmak için özellikle çalışma hayatı olarak aynı alanda bulunmak zorunlu değil. Tabii ki mühendislik okuyana mühendislik okumuş birinin mentörlüğü tercih ediliyor; ama paylaşılan tecrübe spesifik bir meslekteki spesifik birikimle sınırlı değil.
Nitekim mentimle hedeflerini, bu hedefleri doğru şekilde belirleyip belirlemediğini konuşuyoruz. Hayatta kendine koyduğu hedeflerin arkasındaki saikler nelerdir, tartışıyoruz. Sevinerek öğreniyorum ki; aynı o da benim gibi; ailesinden bağımsız olarak kendi ayakları üzerinde durmayı hedef almış.
Ailesi her zaman tercihlerini tasvip etmese de bildiği yoldan yürümüş; en güzeli de kararlı bir şekilde çizdiği yoldan yürürken, ailesiyle diyaloğu kesmeden, onları ikna ederek devam etmiş yürümeye.
Birbirimizi tanırken, bir yandan da yürüyoruz; parkı turlarken, diğer mentör-menti çiftleri görüyoruz, belli onlar da derin konulara dalmışlar.
Hedeflere varmak için neler yaptığı, neler yapması gerektiğini tartışıyoruz. Zaman yönetimi, iş-özel hayat dengesi gibi, aslında hayatta ne kadar deneyim biriktirsen de, kafanı her zaman kurcalamaya devam eden konuları tartışırken geçmişte yaptığım doğrular ve yanlışlarla bir kez daha yüzleşiyorum.
Mentör-menti ilişkisi zaten tek yönlü bir ilişki değil, tarafları karşılıklı olarak besleyen bir süreç.
Ben ne dersem diyeyim o kendi hatalarını yine yapacaktır; başka türlüsü düşünülemez. Ama daha iş yaşamanın başında, kendinden kıdemli hemcinsleriyle bir araya gelerek, onlardan kendisine yol göstermelerini isteyebileceği bir süreci deneyimledi. Rekabetçi değil dayanışmacı bir ortamı gözlemleme imkanı oldu.
Gülseren’in konuşmasında dediği gibi, biz kadınlardan “Başbakan, milletvekili ya da sanayici olmamız beklenmiyor. Ama daha çok kadın başbakan, daha çok kadın bakan olsun istiyorsak bunun yolu dayanışmadan geçiyor.”
SES Kadın Mentörluk Yürüyüşü’ne katılanlar, bu dayanışmanın en güzel örneklerinden birini sundular. Hem de açık havada, hem de şahane bir kış güneşi altında.